Twardość odnosi się do zdolności materiału do przeciwdziałania przyciśnięciu twardego przedmiotu do jego powierzchni. Jest to jeden z ważnych wskaźników wydajności materiałów metalowych. Zasadniczo im wyższa twardość, tym lepsza odporność na ścieranie. Typowymi wskaźnikami twardości są twardość Brinella, twardość Rockwella i twardość Vickersa.
Twardość Brinella (HB)
Pewne obciążenie (zwykle 3000 kg) jest stosowane do wciskania utwardzonej stalowej kuli o określonym rozmiarze (zwykle o średnicy 10 mm) w powierzchnię materiału przez pewien czas. Po rozładowaniu stosunek obciążenia do obszaru wcięcia jest wartością twardości Brinella (HB).
Twardość Rockwella (HR)
Gdy HB> 450 lub próbka jest zbyt mała, nie można przyjąć testu twardości Brinella i zamiast tego stosuje się pomiar twardości Rockwella. Jest to diamentowy stożek o kącie wierzchołkowym 120 ° lub stalowa kula o średnicy 1,59 / 3,18 mm. Jest wciskany w powierzchnię materiału pod pewnym obciążeniem, a twardość materiału jest uzyskiwana z głębokości wgłębienia. W zależności od twardości badanego materiału wyraża się go w trzech różnych skalach:
HRA: Jest to twardość uzyskana przy użyciu obciążenia 60 kg i wgłębnika stożka diamentowego. Jest stosowany do bardzo twardych materiałów (takich jak węglik spiekany).
HRB: Jest to hartowana stalowa kula o obciążeniu 100 kg i średnicy 1,58 mm. Twardość jest określana dla materiałów o niższej twardości (takich jak wyżarzana stal i żeliwo).
HRC: Jest to twardość uzyskana przy obciążeniu 150 kg i wgłębniku stożka diamentowego. Służy do bardzo twardych materiałów (takich jak stal hartowana).
Twardość Vickersa (HV)
Diamentowy kwadratowy wgłębnik stożkowy o obciążeniu do 120 kg i kącie wierzchołkowym 136 ° jest wciskany w powierzchnię materiału. Pole powierzchni wgłębienia materiału jest dzielone przez wartość obciążenia w celu uzyskania wartości twardości Vickersa (HV).
